Βλαδίμηρος Συμεόνοβιτς Βισότσκι, (1938 - 1980) ηθοποιός μεγαλοφυής, ποιητής αυτόφωτος, βάρδος βαθυστόχαστος. Προσωπικότητα πολυσχιδής και εκρηκτική, ξέφυγε από τα στενά όρια του καλλιτέχνη που συνωστιζόταν σε επίσημες δεξιώσεις και στους διαδρόμους της επιτροπής λογοκρισίας. Οι ρόλοι που έπαιξε στο θέατρο και ιδίως ο Άμλετ, σε σκηνοθεσία του Γιούρι Λιουμπίμοφ, θεωρούνται μέχρι σήμερα εμβληματικοί. Το πέρασμα του μπροστά από την κινηματογραφική κάμερα μας άφησε εκπληκτικές ερμηνείες. Μόνος του, παρέα με την κλασσική ρωσική επτάχορδη κιθάρα, έδινε συναυλίες σε μεγάλες και μικρές κατάμεστες από κόσμο αίθουσες, αλλά και στην παρέα του. "Κανείς δεν απαγόρευσε τα τραγούδια μου, μα και κανείς δεν τα επέτρεψε", συνήθιζε να λέει. Η λογοκρισία πανταχού παρούσα, δε τολμούσε να παρέμβει εξαιτίας της αποδοχής του από εκατομμύρια συμπολίτες του. Αυθεντικός ποιητής, συνομιλούσε απευθείας με την εποχή και τους συγχρόνους του και εξέφρασε όσο κανείς άλλος τη χαρά και την απόγνωση, την ελπίδα και την απογοήτευση, τον έρωτα και τη ματαίωσή του, τη φιλία και την υποκρισία. Μερικές εκατοντάδες μελοποιημένα από τον ίδιο ποιήματα αποτελούν τη Ρωσική Σάγκα του 20ού αιώνα, όπως δεν την κατέγραψαν οι επίσημοι χρονικογράφοι του καθεστώτος. Μια φωνή βραχνή σα να μπλέκεται το δέρμα με το συρματόπλεγμα. Κάποιος τυλίγει την μπομπίνα ενός γιαπωνέζικου μαγνητόφωνου στα τέλη της δεκαετίας του '70, τα ποτήρια γεμίζουν με βότκα και τα υγρά βλέμματα μιας πολυεθνικής παρέας νεαρών αγοριών σηματοδοτούν την έναρξη της τελετής μύησης του νεαρού Έλληνα στο κόσμο του ποιητή Βλαδίμηρου Βισότσκι. Λοξοδρομώντας στο χρόνο, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά, η φωνή παραμένει η ίδια, η συγκίνηση όμως είναι μεγαλύτερη. Το πέρασμα από την εφηβεία στον αντρισμό είναι η πιο σημαντική, ίσως, περίοδος στη ζωή ενός άντρα. Τυχεροί όσοι αντάμωσαν σε τούτη τη μεθόριο με προσωπικότητες και αρχές, από εκείνες που κρατάνε τον κόσμο όρθιο. Ο Βισότσκι και τα ποιήματα του είναι από εκείνες τις σπάνιες συναντήσεις που διακρίνονται για τον πολλαπλασιαστικό ίλιγγο που προκαλούν μπροστά στην εμπειρία του γκρεμού. Ο ίδιος έμεινε άτρωτος στον πανικό του ταξιδιού μέσα στο χρόνο. Έφυγε πάνω στην ακμή του, αφήνοντας πίσω τους σελίδες με λέξεις και νότες. Πραγματικός και αυθεντικός ποιητής, συνεχίζει μέχρι σήμερα να "συνομιλεί" με τους συγχρόνους του αλλά και με την ιστορία. Τα ίχνη του βαθιά και η μνήμη των ανθρώπων ευγνωμονούσα συνεχίζει να τον καλεί στα μελαγχολικά ακρογιάλια της εύθραυστης πραγματικότητάς μας.