Ο Βασίλειος (Βασίλειος-Μιλτιάδης) Νικολαΐδης (Κωνσταντινούπολη, ίσως 1815 ή 1817 - Αθήνα 1903) ήταν παιδί εξέχουσας φαναριώτικης οικογένειας, αλλά πέρασε στα παιδικά του χρόνια (1821 κ.έ.) δραματικά περιπετειώδη ζωή στην Πόλη, τη Χίο, τη Σμύρνη και τη Μαγνησία της Μ. Ασίας. Στα χρόνια του Καποδίστρια και τα πρώτα χρόνια του Όθωνα σπούδασε στη Σύρο, το Ναύπλιο και την Αθήνα, μετεκπαιδεύτηκε στο Παρίσι, ακολούθησε άξια στρατιωτική καριέρα ευκαιριακά, υπηρέτησε και σε άλλες στρατιωτικές και δημόσιες θέσεις (αποστρατεύθηκε το 1866 με τον βαθμό του ταγματάρχη). Πολύγλωσσος και δραστήριος, δεν κινήθηκε μόνο στο μικρό ελλαδικό κράτος, αλλά και σε πολλές χώρες της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης ως και τη Ρωσία (ως στρατιωτικός ακόλουθος στον Κριμαϊκό πόλεμο), ανέλαβε περιηγητικές και εμπιστευτικές αποστολές στην Οθωμανική αυτοκρατορία και έζησε μεγάλα διαστήματα της ζωής του στο Παρίσι, προτού ξαναεγκατασταθεί οριστικά στην Ελλάδα ύστερα από το 1890. Στη γαλλική πρωτεύουσα έγραψε ή/και τύπωσε τα περισσότερα από τα γνωστά ελληνόγλωσσα και γαλλόγλωσσα έργα του: πατριωτικά και λυρικά ποιήματα/τραγούδια, μιαν ογκώδη γαλλόγλωσση περιηγητική αφήγηση, ένα γαλλόγλωσσο λογοτεχνικό έργο που εμφανίζεται ως μετάφραση από τα αγγλικά διδακτικά και λειτουργικά συγγράμματα, άρθρα-επιστολές, και δύο πρωτότυπα λογοτεχνικά έργα, ήτοι μια μυθιστορικά μετασχηματισμένη "αυτοβιογραφία" των παιδικών-πρώτων νεανικών χρόνων του (Αλή Χουρσήδ μπεης. Επεισόδιον της Ελληνικής Επαναστάσεως, 1882) και μια δίπρακτη ερωτική-κοινωνική τραγωδία (Ελένη..., 1890). Πολλά άλλα κείμενα του πεφωτισμένου και αγνού "ετερόχθονα" πατριώτη Νικολαΐδη παραμένουν αβιβλιογράφητα και αδιερεύνητα.