Από τους διαπρεπέστερους σύγχρονους Γερμανούς φιλοσόφους, ο Dieter Henrich γεννήθηκε στις 5 Ιανουαρίου 1927 στο Μαρβούργο. Σπούδασε φιλοσοφία, ιστορία και κοινωνιολογία στα Πανεπιστήμια του Μαρβούργου, της Φραγκφούρτης και της Χαϊδελβέργης, όπου το 1950 ολοκλήρωσε υπό την εποπτεία του Χανς-Γκέοργκ Γκάνταμερ τη διδακτορική του διατριβή για την Ενότητα της επιστημολογίας του Μαξ Βέμπερ. Μετά τη συγγραφή της διατριβής του επί υφηγεσία με θέμα Αυτοσυνειδησία και ηθικότητα δίδαξε ως τακτικός καθηγητής στo Βερολίνο και στη Χαϊδελβέργη. Από το 1981 μέχρι το 1994, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε, κατείχε την έδρα της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Δίδαξε επίσης ως επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια όπως το Χάρβαρντ, το Κολούμπια και το Γέιλ. Ξεχωριστή εντύπωση προκάλεσαν οι παραδόσεις στο Χάρβαρντ, από τις οποίες προέκυψε τούτο το βιβλίο. Στο ενεργητικό του ο Χένριχ έχει πλουσιότατο συγγραφικό έργο από το οποίο ξεχωρίζουν οι πραγματείες "Ο Χέγκελ στα συμφραζόμενα" (1971), "Ταυτότητα και αντικειμενικότητα" (1976), "Συγκλίνουσες γραμμές. Φιλοσοφικά δοκίμια" (1982), "Το θεμέλιο στη συνείδηση. Έρευνες στη σκέψη του Χαίλντερλιν" (1992), "Έργα εν τω γίγνεσθαι. Περί της γενέσεως φιλοσοφικών επιγνώσεων" (2011) και "Είναι ή μηδέν. Έρευνες γύρω από τον Μπέκετ και τον Χαίλντερλιν" (2016). Για το συγγραφικό του έργο έχει τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις.