Ο Νίκος Βασιλικός γεννήθηκε στις 30 Σεπτεµβρίου 1898 στον Θεολόγο Θάσου, όπου και τέλειωσε την εξατάξια αστική σχολή του χωριού το 1911. Το σχολικό έτος 1912-13 γράφτηκε στη Β΄ τάξη του Γυµνασίου Σιάτιστας, το 1913-14 στην Γ΄ τάξη του Γυµνασίου Σερρών και τα επόµενα τρία σχολικά έτη φοίτησε στο Γυµνάσιο Πειραιά. Το 1917 ξεκίνησε τις σπουδές του στη Νοµική Σχολή Αθηνών. Την επόµενη χρονιά επιστρατεύτηκε· υπηρέτησε πρώτα στη Μυτιλήνη (1918-19) κι έπειτα στη Μικρά Ασία. Το 1922 απολύθηκε από τον στρατό και τον Ιούνιο του 1923 αποφοίτησε από τη Νοµική Σχολή. Ασκήθηκε έπειτα επί έναν χρόνο στο γραφείο του διαπρεπούς δικηγόρου του Πειραιά Ευάγγελου Πριµίδη και τον Σεπτέµβριο του 1924 εγκαταστάθηκε στην Καβάλα, όπου διακρίθηκε ως ποινικολόγος. Με τα άρθρα του στις τοπικές εφηµερίδες και τις διαλέξεις του για ποικίλα νοµικά και κοινωνικά θέµατα κατέστη σύντοµα ευρύτερα γνωστός στην πόλη. ?ιετέλεσε πρόεδρος του γυµναστικού οµίλου "Φίλιπποι" και νοµικός σύµβουλος της σουηδικής µεταλλευτικής εταιρείας στα Λιµενάρια της Θάσου. Παντρεύτηκε την Καίτη Ζαφειρίου και απέκτησε δύο παιδιά, την Έλσα και τον Βασίλη. Θερµός υποστηρικτής του Ελευθέριου Βενιζέλου και ηγετική προσωπικότητα της Δηµοκρατικής Άµυνας Καβάλας, αναµείχθηκε ενεργά στην πολιτική και πρωτοστάτησε στο βενιζελικό Κίνηµα του 1935. Σε συνεννόηση µε τον στρατηγό Δηµήτριο Καµµένο, διοικητή του Δ΄ Σώµατος Στρατού, κάλεσε τον λαό -σε πάνδηµο συλλαλητήριο στην Καβάλα στις 3 Μαρτίου 1935- να πάρει τα όπλα υπέρ της δηµοκρατίας και των λαϊκών ελευθεριών. Όταν το Κίνηµα κατεστάλη, ο Νίκος Βασιλικός καταδικάστηκε, µαζί µε άλλους πρωτεργάτες της επανάστασης, σε θάνατο. Έζησε την αγωνία του µελλοθάνατου έως τις 20 Μαΐου, µέχρι που παραδόθηκε στις αρχές και, στην εκδίκαση της ανακοπής κατά της ερήµην καταδικαστικής απόφασης εναντίον του, η ποινή µετριάστηκε σε πενταετή φυλάκιση. Τον Ιανουάριο του 1936 εκλέχθηκε πρώτος βουλευτής Καβάλας. Η Βουλή εκείνη διαλύθηκε από τη δικτατορία του Μεταξά. Τα χρόνια της Κατοχής τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη. Το 1945 επέστρεψε στην Καβάλα, αλλά το 1947 εγκαταστάθηκε οριστικά στη Θεσσαλονίκη. Έθεσε ξανά υποψηφιότητα µε το κόµµα του Γεωργίου Παπανδρέου, χωρίς να εκλεγεί. Τον Απρίλιο του 1949 υποστήριξε τον κατηγορούµενο Στακτόπουλο στην περίφηµη υπόθεση Πολκ, όπου αγόρευσε επί πεντέµισι ώρες. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη το 1988.