Τηλέφωνο Επικοινωνίας 2109802520
Δευτέρα έως Παρασκευή: 10:00 - 20:00 | Σάββατο: 10:00 - 14:30
ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑΓΙΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΑΝΩ ΤΩΝ 25.00 €
ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ για παραγγελίες άνω των 25.00 €

Ορατή σαν αόρατη

«Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν γράψεις αυτήν την ιστορία». «Για να την γράψω πρέπει κάποιος να πεθάνει πρώτα». Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες...
9789600367553
Διαθέσιμο
Αποστέλλεται σε 48 ώρες
Από 16.00 
12.80 
Κέρδος: 3.20 € (20%)
Σε Προσφορά
+

Σχετικά Βιβλία

Περιγραφή

«Δεν μπορείς να πεθάνεις αν δεν γράψεις αυτήν την ιστορία».
«Για να την γράψω πρέπει κάποιος να πεθάνει πρώτα».

Έρχονταν κι έφευγαν οι εποχές, οι μέρες καταπίνανε τις μέρες, κι η Λεύκα παράδερνε μες στην σιωπή και στους δισταγμούς της. Όλο ένοιωθε να την φυσάει το αεράκι της ευφορίας, να παρακινείται συθέμελα να γράψει επιτέλους την «ιστορία φάντασμα», όλο μαζεύονταν τα σύννεφα πάνω από το κεφάλι της, κι έλεγες τώρα θ’ ανοίξουν οι κρουνοί και να πώς ξεκινούν οι καταιγίδες. Πέφτανε τότε μερικές ωραίες στάλες, το ρίγος την συνέπαιρνε, κι ύστερα πάλι όλα χάνονταν, κρύβονταν κατά πού δεν ξέρουμε. Και πόσο ακόμα να περιμένει ν’ αποδημήσει ένας άνθρωπος για να λάβει το λάκτισμα, την ευλογία!... Πώς αντέχω και δεν απελπίζομαι; αναρωτιόταν, την ώρα που μέσα της βαθειά εφτά φορές είχε αλλάξει δέρμα απ’ την απελπισία. Κι εκεί ήταν το ζήτημα: οι φοβερότερες στιγμές και σκέψεις, οι πιο ανείπωτες, δύνανται άραγε να γραφούν σ’ ένα χαρτί ή μήτε στον αιώνα τον άπαντα; Δύναται να «κρυφτεί» η ίδια μέσα σ’ αυτά που έγραφε ή μόνο να κρυφτεί απ’ αυτά; Κι αν δεν υπήρχε διαφορά;

Μια μαγική αναζήτηση για τα άρρητα της γραφής, μέσα στα μυστικότερα μονοπάτια της μυθοπλασίας· γιατί τα καλύτερα είναι αυτά που δεν γράφονται και το πιο σημαντικό ποτέ δεν το λέμε.

Πληροφορίες

ISBN 13:
978-960-03-6755-3
Αριθμός Σελίδων:
368
Διαστάσεις:
20.5x14
Εξώφυλλο:
Σκληρό εξώφυλλο
Έτος Έκδοσης:
2021
Συγγραφέας:

Κριτικές

Γραμμένο με αυτή την υπέροχη συνειρμική γραφή της Ζυράννας Ζατέλη, το Ορατή σαν Αόρατη είναι το τρίτο και πολυαναμενόμενο βιβλίο της Τριλογίας Με το Παράξενο όνομα Ραμάνθυς Ερέβους. Όταν το πρωτοείδα δίστασα, είχα καιρό να καταπιαστώ με τα άλλα δυο βιβλία της Τριλογίας, βγήκαν το 2001 και το 2009 αντίστοιχα, αλλά ήταν τέτοιος ο έρωτας των μετεφηβικών μου χρόνων για το γράψιμό της, που τελικά υπέκυψα. Και δεν ξαναδιάβασα τα άλλα δυο, έμεινα -ειδικά για το πρώτο- με την από εικοσαετίας μνήμη. Για αυτό δεν ξέρω να σας πω τι σχέση έχει με τα άλλα δυο βιβλία. Κι αυτό μοιάζει εντελώς ταιριαστό, για αυτόν τον ρευστό, ονειρικό κόσμο που χτίζεται πάνω σε στέρεα υλικά.

Αυτό κάνει η Ζατέλη, χτίζει κόσμους γεμάτους μάγισσες, ξωτικά και κουκουβάγιες, για να μας μιλήσει για έναν χοντρό ογδοντάχρονο που σφήνωσε στο παράθυρο, και μια συγγραφέα που περιμένει εναγωνίως να πεθάνει η κυρία για την οποία ήταν ghost writer όλα αυτά τα χρόνια, για να γράψει τα δικά της και να ξεχυθεί η φωνή της και μια γυναίκα που θέλει να ουρλιάξει για την πεθαμένη κόρη της και θα τα πει σε όποιον βρεθεί κι έναν εκδότη που τον λέμε Λαρίων.

Η σχέση του κειμένου με τον χρόνο είναι εξαιρετικά χαλαρή, ο αφηγητής μπαίνει στον κόπο μερικές φορές να μας απευθυνθεί και να μας κατευθύνει χρονικά, άλλοτε δεν τον νοιάζει καθόλου για μας. Και δεν νοιάζει ούτε εμάς ως αναγνώστες να τοποθετηθούμε πλήρως απέναντι στα πρόσωπα, στα πράγματα, τον χρόνο και τον χώρο, να μάθουμε για την Οφία τη νάνα-νάνο-κουκουβάγια, να μάθουμε για τις φωνές μες στο κεφάλι μας και μες στο κεφάλι της Λεύκας, αφηνόμαστε σε αυτό το ταξίδι. Πρέπει να αφεθείς, στα χέρια αυτής τη γλώσσας, κάποτε εντελώς φροντισμένης, άλλοτε επίτηδες σκληρής, σαν να μπαίνουν ακίδες πραγματικής πραγματικότητας μέσα στο μυαλό μας, όσο ακολουθούμε τον ρέοντα συλλογισμό του.

Αυτές οι ακίδες πονάνε. Πονάει να είσαι μάνα. Πονάει να είσαι κόρη. Πονάει η απουσία της μάνας. Πονάει το κομμένο ποδαράκι της μάνας. Πονάει να γράφεις. Πονάει να γράφεις για άλλους. Πονάει να μην γράφεις. Η περιπέτεια της γραφής και της ζωής είναι το κουκούτσι του κειμένου. Η έμπνευση δεν αρκεί. Χρειάζεται κι η οδύνη. Το βίωμα δεν είναι αρκετό, χρειάζεται κι η τεχνική. Ο πόνος δεν είναι το βασικό συστατικό, μόνο αναπόσπαστο στοιχείο κάθε έργου τέχνης. Το χιούμορ δεν λείπει, πώς θα μπορούσε από κείμενο της Ζατέλη, να λείπει.

Αφέθηκα, όπως καταλάβατε. Αφέθηκα και με πήγε στα παιδικά μου χρόνια, στης Λεύκας, στους πόνους μου, στις νάνες και τα ξωτικά. Κοιμήθηκα ανάποδα σαν κουκουβάγια στο κλαδί της, με ένα στέμμα στο μέσο του μετώπου και μου κάψαν κι εμένα τα νυχτολούλουδα με βραστό νερό για να μην ευωδιάζουν πια. Κι αυτό κάνει τη λογοτεχνία συναρπαστική, αυτό της δίνει δύναμη αφόρητη, τόσο που πονάει το μυαλό σου όταν διαβάζεις. Η ταύτιση της εμπειρίας κι όταν δεν ταυτίζεται η συγκυρία, η λύτρωση κι όταν δεν ξέρεις ακριβώς τον πόνο, η γραφή είναι γέννα, η ανάγνωση είναι υιοθεσία, την υιοθέτησα αυτή την αόρατη ορατή Λεύκα.
Πες μας τη γνώμη σου