Ο Λάμπρος Πασιαλής σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης στη Γερμανία. Σταδιοδρόμησε όμως στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, όπου ως ανώτερο στέλεχος προσέφερε για πάρα πολλά χρόνια την παιδαγωγική του κατάρτιση και τις ειδικότερες γνώσεις του για την επιμόρφωση του Προσωπικού της σε όλες τις δαθμίδες της ιεραρχίας. Σ' αυτό το εύρος της αποστολής του, εκτός από το διδακτικό του έργο, συνέγραψε και αρκετά εγχειρίδια τραπεζικών εργασών, τα οποία χρησίμεψαν ως πολύτιμα βοηθήματα των υπαλλήλων κατά την ενάσκηση των καθηκόντων τους. Εκείνο όμως που εντελώς ιδιαίτερα τον καθιέρωσε ως δάσκαλο και πρωτοπόρο ήταν η οργάνωση σεμιναρίων της νεοελληνικής γλώσσας σε πάμπολλους οργανισμούς δημόσιου και ιδιωτικού χαρακτήρα σε όλη την Ελλάδα για την ορθή χρήση της Δημοτικής, μετά την εισαγωγή της στον ευρύτερο δημόσιο τομέα το 1976. Το βιβλίο του «Επιλεκτική Γραμματική της Δημοτικής», που συνέγραψε για τους ενήλικους πνευματικούς εργάτες της «παλιάς Σχολής», καθώς και το συναφές άφθονο σεμιναριακό υλικό του άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα της καίριας συμβολής του για το σωστό χειρισμό της γλώσσας μας. Πέρα από τα τραπεζικά εγχειρίδια και τη Γραμματική του συνέγραψε, όπως είναι ευνόητο, προπαντός εργασίες φιλολογικού περιεχομένου, τόσο στην ελληνική όσο και στη γερμανική. Ήδη ασχολείται ιδιαίτερα με τη διηγηματογραφία και τη λαογραφία. Τα διηγήματα του δημοσιεύονται κατά συνέχειες στον Τύπο. Το βιβλίο του «Τα πασχαλιάτικα τραγούδια της Γράλιστας» αποτελεί μια βαθιά έρευνα για την ειδική αυτή κατηγορία δημοτικών τραγουδιών στις υπώρειες των Αγράφων. Με το βιβλίο του «Η πολιτεία των Χρυσαλλίδων» επιχειρεί μια περιήγηση στον ποικιλόμορφο κόσμο των αρχαίων δοξασιών περί ψυχής και στα ταφικά έθιμα εκείνων των εποχών και προσπαθεί να έρθει σε «επαφή» με το Βασίλειο των Σκιών, να γνωρίσει τον τρόπο «ζωής» και τις ανάγκες των κατοίκων του Κάτω Κόσμου και να καταγράψει τις υποχρεώσεις των ζωντανών έναντι των νεκρών. Αλλά πριν φτάσει εκεί, περνά πρώτα επιτροχάδην από τα θεοκοσμογονικά παράδοξα της ελληνικής Μυθολογίας, τα οποία σχολιάζει -και κάπου κάπου διασκευάζει- με χιούμορ. Με την ίδια χιουμοριστική παρέμβαση διανθίζει και τις ιστορίες περί Κάτω Κόσμου, με σκοπό ν' αποφορτίσει λίγο τη βαριά ατμόσφαιρά του και να φαιδρύνει το καταθλιπτικό κλίμα του.