Ο πολιτικός Ηλίας Φιλίππου Ηλιού (1904-1985) υπήρξε βουλευτής, δικηγόρος και πρόεδρος του κόμματος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ). Γεννήθηκε στο Κάστρο της Λήμνου τον Μάιο του 1904. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρωτοδιορίστηκε δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Μυτιλήνης το 1928, στο Πρωτοδικείο Αθηνών το 1935 και στον Άρειο Πάγο το 1942. Παραιτήθηκε το 1966. Ήταν παντρεμένος με την Ελευθερία Καλδή (1908-2003) από το 1930 και απέκτησε δύο παιδιά: τον Φίλιππο (ιστορικός) και τη Μαρία. Ασχολήθηκε με την πολιτική ήδη από το 1923, όταν ως φοιτητής εντάχθηκε στη νεολαία του κόμματος "Δημοκρατική Ένωσις" του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, με το οποίο πολιτεύτηκε αργότερα στο νομό Λέσβου, το 1932 και 1936. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής προσχώρησε στο ΕΑΜ και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Το 1945 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συμμετείχε σε όλους τους συνδυασμούς των κομμάτων της Αριστεράς, εκλεγόμενος συνεχώς βουλευτής Λέσβου ή Αθηνών. Για την πολιτική του δραστηριότητα εκτοπίστηκε από το 1947 ως το 1951. Το 1951 εξελέγη βουλευτής της ΕΔΑ στην εκλογική περιφέρεια Λέσβου-Λήμνου, αν και ήταν εξόριστος, αλλά η εκλογή του ακυρώθηκε. Εκλέχτηκε ξανά το 1956 και στη συνέχεια σε όλες τις επόμενες εκλογές. Ως το 1963 στο νομό Λέσβου και το 1964 στην Α΄ Αθήνας. Ως το 1967 ο Ηλίας Ηλιού ήταν μόνιμος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ. Ως νομικός με σπάνια γενική παιδεία και ως μετριοπαθής πολιτικός, έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από όλες τις πολιτικές πτέρυγες της Βουλής. Προφητική υπήρξε η καταγγελία του από το βήμα της Βουλής κατά της επερχόμενης τότε "χούντας των στρατοκρατών" και συγκεκριμένα κατά του αντισυνταγματάρχη Παπαδόπουλου στις 23 Ιουλίου 1965, που δυστυχώς όλοι τότε έδειξαν ότι κώφευαν -ακόμα και η στρατιωτική δικαιοσύνη. Μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας των συνταγματαρχών, το 1974, ανασυγκρότησε την ΕΔΑ της οποίας εξελέγη πρόεδρoς. Εξελέγη δε για δύο κοινοβουλευτικές περιόδους βουλευτής με την Ενωμένη Αριστερά (1974) και με τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων (1977). Αποσύρθηκε από την πολιτική το 1981. Ο Ηλίας Ηλιού ήταν τακτικός συνεργάτης του "Νουμά", των "Ελληνικών" και των "Νεοελληνικών Γραμμάτων" στον Μεσοπόλεμο και μεταφραστής αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων στη γνωστή σειρά των εκδόσεων Δαίδαλος-Ζαχαρόπουλος. Στο ενεργητικό του περιλαμβάνεται πλούσιο συγγραφικό έργο: σχολιασμούς δικαστικών αποφάσεων, μεταφράσεις, σχόλια σε αρχαίους συγγραφείς, άρθρα πολιτικού και οικονομικού περιεχομένου, μελέτες και βιβλία όπως: "Η κρίση εξουσίας" (1966), "Η αλήθεια για την Κοινή Αγορά" (1962), "Το Σύνταγμα και η αναθεώρησή του" (1975), "Πολιτικά κείμενα 1974-1976" (1977). Επίσης υπήρξε μέλος της εταιρείας μελέτης και σχεδιασμού ΕΠΑΝ (Επιστήμη Ανοικοδόμησης του Δημοκρατικού Συλλόγου Ελλήνων Επιστημόνων), των Δικηγορικών Συλλόγων Μυτιλήνης και Αθηνών. Πήρε μέρος στα Συνέδρια της Διεθνούς Εταιρίας Δημοκρατικών Νομικών (Βρυξέλλες 1956, Σόφια 1960) και στα Συνέδρια της Οργάνωσης για την Αμνηστία στην Ελλάδα (Παρίσι 1960 και 1962). Ήταν μόνιμος κάτοικος του κέντρου των Αθηνών (έμενε στην οδό Βουκουρεστίου) και μιλούσε γαλλικά. Πέθανε στις 25 Ιανουαρίου 1985 (επιπλοκές διαβήτη). Προς τιμήν του, δόθηκε το όνομά του σε νεοδιανοιγείσα τότε (1986) κεντρική λεωφόρο του Δήμου Αθηναίων, στη συνοικία του Νέου Κόσμου. Γιος του ήταν ο επιφανής ιστορικός Φίλιππος Ηλιού (1931-2004).