Ο Ιάκωβος Γολοσόβκερ (1890-1967) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Ρώσους ελληνιστές, μια από τις πιο εντυπωσιακές μορφές του ρωσικού πολιτισμού του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κίεβο της Ουκρανίας. Από το 1918 ζούσε και εργαζόταν κυρίως στη Μόσχα, την οποία εγκατέλειπε για κάποια διαστήματα (Επιτροπή προστασίας πολιτιστικών μνημείων στην Κριμαία, σπουδές στη Γερμανία κ.λπ.). Υπήρξε καθηγητής της κλασικής φιλολογίας και της φιλοσοφίας, επιστήμονας, συγγραφέας και μεταφραστής (κυρίως αρχαίων Ελλήνων και Γερμανών ποιητών). Οι δύο σημαντικότεροι παράγοντες που επηρέασαν βαθιά το επιστημονικό και λογοτεχνικό έργο του Γολοσόβκερ ήταν η αρχαία ελληνική ποίηση και η γερμανική κλασική φιλοσοφία. Λόγω διάφορων αναταραχών (κυρίως η φυλάκισή του σε κάτεργα του Βορρά στα 1936-1939 και μετέπειτα η εξορία κατά τα χρόνια 1939-1942) στη ζωή του Γολοσόβκερ, πρόλαβαν να βγουν στο φως ελάχιστα από τα έργα του - οι μεταφράσεις "Οι λυρικοί ποιητές της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης" (1955 και 1963), το πρωτότυπο έργο "Οι μύθοι και θρύλοι για τους Τιτάνες" (1955, 1957 και 1993) και το δοκίμιο "Ο Ντοστογιέβσκι και ο Καντ" (1963, ιαπωνική μετάφραση 1988). Πολλά έργα από το ογκώδες αρχείο του χάθηκαν λόγω διαφόρων περιστάσεων (εν μέρει διωγμών από το καθεστώς), ενώ άλλα έργα όπως η μελέτη "Η λογική του μύθου" (1987) το λογοτέχνημα "Το μυθιστόρημα που κάηκε" (1991, μεταφράστηκε γαλλικά) κ.ά., άρχισαν να εκδίδονται τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.