Η ζωή του Γ. Χατζηνίκου διαμορφώθηκε μέσα από διαδοχικές συμπτώσεις. Σε ηλικία περίπου 4 ετών (1927), αν και ασυνήθιστο εκείνη την εποχή για αγόρι, αρχίζει τη μουσική. Συμπτωματικά επίσης, επιλέγει να μάθει πιάνο και όχι βιολί. Το 1940 εισάγεται πέμπτος ανάμεσα σε δυόμιση χιλιάδες υποψηφίους στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την έναρξη όμως των μαθημάτων, στις αρχές Νοεμβρίου, ματαιώνει η κήρυξη του πολέμου την 28η Οκτωβρίου. Την εθνική ανάταση της αλβανικής εποποιίας διαδέχεται η κατοχή και η πείνα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες καθηλώνεται στο Χόρτο Πηλίου όπου, μέσα στην ηθική κατάπτωση της εποχής, η μουσική του αποκαλύπτεται ως ανώτερη οικουμενική νομοτέλεια και σηματοδοτεί αποφασιστικά τη ζωή του. Τις επίσημες σπουδές πιάνου και διεύθυνσης (Αθήνα, Salzburg), ακολουθούν, το 1950, ελεύθερες ανώτερες σπουδές (Μόναχο, Αμβούργο, Γαλλία) πλάι σε εντατική σολιστική δράση (Αυστρία, Γερμανία, Σουηδία, Δανία, Ελλάδα, Βέλγιο, Ολλανδία, Ρωσία), που διεγείρουν μέσα του όλο και βαθύτερα ερωτήματα, έως ότου μέσα από την απρόσμενη εξέλιξη μιας αποκαλυπτικής συνάντησης με τον θρυλικό Neuhaus το 1959 στη Μόσχα, προσκαλείται το 1961 στην Αγγλία. Εκεί βρίσκει πρόσφορο έδαφος για μια όλο και πιο πολύπλευρη μουσική δράση, που μαζί με περαιτέρω διεθνείς εμπειρίες (Ν. Αφρική, Ινδία, ΗΠΑ, Ισλανδία, Βραζιλία) τον βοηθούν να διεισδύσει βαθύτερα στην έννοια και το λειτούργημα της Μουσικής, κάτι που εξακολουθεί ακόμα να αναπτύσσεται...