Ο Francis Haskell (1928-2000) είναι ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς τέχνης του 20ού αιώνα. Μετά από σπουδές ιστορίας στο Eton και στο King's College του Κέιμπριτζ, επέλεξε ως θέμα της διδακτορικής του διατριβής την τεχνοτροπία των Ιησουιτών (Jesuiten stil), διεξάγοντας έρευνες στην Ιταλία, όπου επικεντρώθηκε στη μελέτη του συστήματος χορηγικής πολιτικής. Το βιβλίο του "Patrons and Painters", που εκδόθηκε το 1963, αποτελεί ένα συναρπαστικό πανόραμα της αγοράς τέχνης στην Ιταλία, με ιδιαίτερη έμφαση στις ιδιωτικές συλλογές της Ρώμης και της Βενετίας κατά τη διάρκεια του 17ου και του 18ου αιώνα. Με το πλούσιο ερευνητικό, διδακτικό και συγγραφικό του έργο συνέβαλε στην ανάδειξη της κοινωνιολογικής διάστασης της τέχνης. Δίδαξε επί μία δεκαετία στο King's College και στη συνέχεια διετέλεσε καθηγητής ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης από το 1967 έως το 1995. Άλλα βιβλία του: "Rediscoveries in Art: some aspects of taste, fashion, and Collecting in England and France" (1976), "Taste and the Antique: The Lure of Antique Sculpture 1500-1900" (από κοινού με τον Nicholas Penny - 1981), "The Ephemeral Museum: Old Master paintings and the rise of the art exhibition" (2000).
