Ποιητής και φιλόσοφος από τα Γάδαρα της Κοίλης Συρίας. Έζησε από το 110 έως το 40 ή 35 π.Χ. Το 75 π.Χ. οδηγήθηκε στη Ρώμη, ως αιχμάλωτος του Α΄ Μιθριδατικού πολέμου, σχετίστηκε με κύκλους λογίων ("έγινε φίλος και σπιτοφιλόσοφος εκείνου του L. Calpurnius Piso, που τον ξέρουμε πεθερόν του Καίσαρα και αντίπαλον του Κικέρωνα" γράφει ο Λέσκυ). Ίδρυσε επικούρεια σχολή στη Νεάπολη, υπερασπίζοντας τη διδασκαλία του Επίκουρου έναντι της Στοάς. Έγραψε "Περί ρητορικής", "Περί ποιημάτων", "Περί μουσικής", "Περί θεών", "Περί θανάτου" κ.ά. Ανήκει στη λεγόμενη "φοινικική"σχολή επιγραμματοποιών, μαζί με τον Μελέαγρο και τον Αντίπατρο. Τα ποιήματά του, προϊόντα πιθανόν της νεανικής του ηλικίας, αποτελούν συνθέματα ενός ελευθερωμένου ποιητικού λόγου, επηρέασαν δε ιδιαίτερα τη ρωμαϊκή ερωτική ποίηση. Ο Φιλόδημος θεωρούσε την τέχνη αυτόνομη πνευματική εκδήλωση, η αξία της οποίας δεν εξαρτάται από το περιεχόμενό της.