Ο Antonio Tomas Botto de Menezes γεννήθηκε στην Alvega της επαρχίας Abrantes, το 1897, και πέθανε στο Rio de Janeiro, το 1959. Όταν ο Antonio ήταν νεαρός, η οικογένεια του μετακόμισε στη Λισαβόνα. Εκεί, εργάστηκε σε ένα βιβλιοπωλείο, κάτι που του έδωσε την ευκαιρία να έλθει σε επαφή με συγγραφείς και άλλους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του· σε αυτούς συμπεριλαμβανόταν και ο Pessoa που έγινε στενός του φίλος, και με τον οποίο εξέδωσαν, το 1929, την "Ανθολογία μοντέρνων πορτογαλικών ποιημάτων". Αργότερα πήγε στην Ανγκόλα, ως ανώτερος δημόσιος υπάλληλος, και το 1926 επέστρεψε στη Λισαβόνα. Ήταν πολύ κοινωνικός και γνωστός για την μποέμικη ζωή του, την κομψότητα του, την αγάπη του για τους ναύτες, και την κακιά του γλώσσα που τον έκανε να έχει πολλούς εχθρούς. Περιφρονούσε την κοινοτοπία και την κατεστημένη ηθική. Το 1942 παραιτείται από το Δημόσιο, αργότερα παντρεύεται τη φίλη του Carmina Silva και το 1947 μεταναστεύει στη Βραζιλία, οπού το 1959 σκοτώνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Ο Botto έγραψε ποίηση, μυθιστόρημα και θέατρο. Μαζί με δύο άλλους ποιητές, τον Raul Leal και την Judith Teixeira, θεωρήθηκαν "καταραμένοι ποιητές", τα δε βιβλία τους χαρακτηρίστηκαν από τη δικτατορία ανήθικα και ρίχτηκαν στην πυρά.