O Alfred Lord Tennyson (1809 -1892) άρχισε να γράφει ποίηση από νεαρή ηλικία. Η φήμη του ως ποιητή, μεγάλωσε στα χρόνια των σπουδών του στο Καίμπριτζ, όπου μια βαθειά φιλία αναπτύχθηκε ανάμεσα σ' αυτόν και τον Χένρυ Χάλλαμ. Το 1830 εξέδωσε τη συλλογή "Ποιήματα, κυρίως λυρικά", που περιλάμβανε το ποίημα "Μαριάνα". Το 1832 εκδόθηκε άλλος ένας τόμος ποιημάτων του, μεταξύ τους και το "The lady οf Shalott" ("Η δεσποσύνη του Σαλότ"). Ο ξαφνικός θάνατος του αγαπημένου του φίλου το 1833, συγκλόνισε τον Τέννυσον, αλλά και τον παρακίνησε να γράψει μια σειρά ποιημάτων, που θα αποτελούσαν μέρος ενός από τα πιο γνωστά έργα του, του "Ιn memoriam". Στην ίδια περίοδο ανήκουν και μερικά ποιήματα που θα ενσωματώνονταν στο αγαπημένο του ποίημα, το μελαγχολικό "Maud" ("Μωντ"). Το 1842 εξέδωσε τη συλλογή "Ποιήματα", αναθεώρηση προηγούμενων έργων του μαζί με νέα ποιήματα· ένα από αυτά ήταν και το "Ulysses" ("Οδυσσέας"). Το 1842 εκδόθηκε το πρώτο μακροσκελές ποίημά του "The princess" ("Η πριγκίπισσα") που περιλάμβανε τα γνωστά ως ανεξάρτητα ποιήματα "The splendour falls"· "Tears", "IdIe tears"· "Now sleeps the crimson petal" ("Το μεγαλείο πέφτει"· "Δάκρυα, μάταια δάκρυα"· "Τώρα το κρεμεζί κοιμάται ανθόφυλλο"). Το 1850, ήδη διάσημος, ονομάστηκε Poet Laureate (δαφνοστεφής, εθνικός ποιητής), μετά τον θάνατο του Ουέρντσουερθ. Η περίφημη "Επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας" (1855, "Maud and other poems"), επιβεβαίωσε τον τίτλο του εθνικού ποιητή. Τα "Ειδύλλια του βασιλιά" ("Idylls οf the king", 1859) γνώρισαν την άμεση επιτυχία. Το 1889, τρία χρόνια πριν από τον θάνατό του, έγραψε το περίφημο "Crossing the Bar" ("Διασχίζοντας τη Σύρτιδα") στη διάρκεια ταξιδιού στο Νησί του Ουάιτ.